هميشه لکّي سرخ
سبزاي پشتِ پنجره‌ام را مي‌آرايد:
يک گل:
يادآور ِ صفاي تو
در بامداد،
هر بامداد،
وقتي
هنوز
از خانه‌ام
گامي در بيرون ننهاده،
بر مي گشتي،
دهان به‌شيشه‌ي شبنم‌نشانِ پنجره مي‌چسباندي
و غنچه مي‌کردي لب‌هاي خويش را
به بوسه‌ي بدرود.